Księżniczka Sansa Stark, zwana także Ptaszynką lub Alayną Stone, rzadziej Sansą Lannister lub Lady Lannister – członkini rodu Starków (oraz rodu Lannisterów, przez przymusowe małżeństwo), najstarsza córka i drugie dziecko lorda Winterfell i namiestnika Północy Eddarda Starka i jego żony lady Catelyn z rodu Tully. Młodsza siostra Robba i starsza siostra Aryi, Brana i Rickona Starków oraz przyrodnia siostra Jona Snowa. Siostrzenica lorda Edmurego Tully’ego i lady Lysy Arryn, kuzynka Roberta Arryna. Żona Tyriona Lannistera. Rozkapryszona i wykwintna córka lorda Eddarda, została zaręczona z następcą tronu Siedmiu Królestw, Joffreyem Baratheonem i razem z nim oraz siostrą i ojcem udała się na południowy dwór, aby zakosztować życia panny z południa. Tam została rzucona w fale intryg stolicy. Walnie przyczyniła się do upadku swego ojca oraz przejęcia władzy przez królową Cersei Lannister po śmierci króla Roberta I Baratheona. Po wstąpieniu na tron, Joffrey zabił ojca Sansy, za co ta znienawidziła go oraz Lannisterów, stając się ich wrogiem, a jednocześnie zakładniczką przeciw swojemu bratu, który koronował się na króla Północy (po rzekomej śmierci braci, Sansa stała się dziedziczką Północy). Po zerwaniu zaręczyn przez króla, Sansa stała się przedmiotem gry politycznej pomiędzy południowymi rodami, Tyrellów oraz Lannisterów ze względu na niebezpieczeństwo poślubienia przez Sansę Willasa Tyrella. Starkówna została zmuszona do wyjścia za karła Tyriona Lannistera. Nieświadomie doprowadziła do śmierci Joffreya, po czym uciekła z miasta, wpadła jednak w ręce Petyra Baelisha. Ten zabrał ją do jej ciotki, lady Arryn. Na miejscu Sansa przyjęła imię Alayne Stone i tożsamość nieślubnej córki lorda Petyra, aby uchronić się przed siepaczami Cersei. Była świadkiem przejmowania władzy przez Baelisha nad Doliną oraz śmierci ciotki. Obecnie Sansa jest przetrzymywana przez Baelisha, który zamierza wydać ją za dziedzica Doliny, ser Harrolda Hardynga oraz przywrócić jej władzę nad Północą.
Sansa jest jednym z głównych bohaterów oraz narratorów w sadze. Jej wilkorzycą jest Dama. Odtwórczynią jej roli w adaptacji serialu jest Sophie Turner.
Wygląd i charakter[]
Sansa na początku sagi ma 12 lat. Jest uważana za niezwykle piękną i atrakcyjną. Jako że odziedziczyła cechy swej południowej matki z rodu Tullych, ma typową dla nich urodę, długie kasztanowe włosy, wysokie kości policzkowe, żywe, niebieskie oczy, jest zgrabna i szczupła. Z czasem i postępem lat, Sansa znacząco dorasta i dojrzewa. W Uczcie dla wron jest uważana już za piękną kobietę, atrakcyjną i szybko dojrzewającą. Znacznie urosła, jest zgrabna o obfitych kształtach, czym nieraz przyciąga uwagę wielu. Po tym, gdy Sansa przybiera fałszywą tożsamość Alayne Stone, farbuje sobie włosy na czarno, aby nie zostać rozpoznaną.
Sansa, jako wykwintna dama, ma wielką słabość do pięknych, zdobionych sukni i szat. Przez znaczną część książki Sansa pławi się w luksusach i dobrach materialnych. W Winterfell, bardzo rozpieszczana, ma ogromny wybór sukien. Podobnie w Królewskiej Przystani: mimo jej statusu zakładniczki i nieszczęść, jej dobro materialne jest ogromne, a na dworze zawsze pokazuje się w wykwintnych sukniach i szatach, po za tym wszelkie jej kaprysy odnośnie rzeczy materialnych są dostarczane. Jednak po ucieczce ze stolicy do Doliny Arrynów, Sansa, po przybraniu fałszywej tożsamości Alayne Stone, musi się pogodzić ze swym skromnym statusem bękarta. Jej dobra materialne i zachcianki zostają mocno ograniczone, do tego jest zmuszona skromniej się ubierać, w proste niebudzące respektu suknie i płaszcze oraz jest pozbawiona biżuterii (co nie znaczy, że Sansa nie posiada jej wcale), co również w jakimś stopniu wpływa na zmianę jej charakteru.
Początkowo Sansa jawi się jako dobrze wychowana, grzeczna, uprzejma, posłuszna, ale i naiwna panna. Choć wbrew opinii, rozpowszechnianej m.in. przez Cersei, głupia nie jest, to przez swoją naiwność i wizje idealnego świata sprawia inne wrażenie. Sansa od dziecka postrzegana była, jako doskonała panna: umie świetnie wyszywać, grać na harfie i śpiewa, poza tym, uwielbia pieśni i opowieści, umie też doskonale tańczyć. Od wczesnych lata, Sansa była zafascynowana opowieściami o bohaterach i rycerzach, do tego stopnia je ubóstwiała, że przyjęła je za pewnik, że świat, wykreowany w opowieściach, jest taki naprawdę i zawsze znajdzie się ktoś uczciwy. Dopiero śmierć ojca, ukazanie prawdziwej twarzy Joffreya i horror Królewskiej Przystani zmienia ją diametralnie. Sansa jest jedną z najbardziej dynamicznych postaci w serii. Uświadamiając sobie, jakim naprawdę człowiekiem jest Joffrey i Cersei, zaczyna ich szczerze nienawidzić i pragnie ich śmierci. W czasie przebywania na dworze Sansa stała się nieufna, ostrożna, zaś jej wizja idealnego świata legła w gruzach, zaczyna też doceniać pierwotne wartości, takie jak rodzina i dom, którymi wcześniej gardziła. Strata rodziny jest dla niej ogromnym ciosem, a późniejsze zgony jej członków są jak sól wtarta w rany Sansy. Nieszczęścia jednak sprawiają, że Sansa staje zamknięta w sobie i w pewien sposób silna: nie okazuje publicznie emocji i słabości, a pobyt na dworze spowodował, że Sansa znacznie rozwinęła swój spryt.
Gwoździem do trumny w zmianie charakteru lady Sansy staje się zdarzenie, podczas którego wpada w ręce Baelisha i staje się Alayne Stone. Zmuszona jest udawać bękarta, przez co jest o wiele niżej w hierarchii feudalnej. Już nie rozpieszczana, zmuszona do skromniejszego życia, uczy siętyra podstaw polityki oraz tkania intryg. Ponieważ Sansa udaje nieślubne dziecko, zaczyna sobie zdawać sprawę, jak to jest być urodzonym z nieprawego łoża i stać niżej w hierarchii. Dopiero utrata wszystkiego sprawia, że Sansa zaczyna doceniać to, co dotychczas miała. Starkówna z całego serca nienawidzi Lannisterów, do tego stopnia, że kiedy planowała założenie rodziny, zamierzała zaszczepić w swych dziedzicach nienawiść do tego rodu.
Sansa zachowuje tradycyjną wiarę w starszych bogów Północy, ale również wierzy w siedmiu.
Historia[]
Wczesne życie[]
Lady Catelyn z córkami Sansą i Aryą
Sansa urodziła się w 286 o.P.[1] w Winterfell, starożytnej siedzibie rodu Starków jako drugie dziecko i pierwsza córka lorda Winterfell oraz namiestnika północy Eddarda Starka i jego żony Catelyn z rodu Tullych. Nowe dziecko otrzymała imię zwyczajowe dla Starków, Sansa, prawdopodobnie na cześć lady Sansy Stark, swej dalekiej krewniaczki i pani na Winterfell. Sansa miała starsze rodzeństwo w postaci dwóch braci: Robba Starka oraz przyrodniego, Jona Snowa. Kilka lat później na świat przyszło rodzeństwo Sansy: Arya (289 o.P.), Bran (290 o.P.) i Rickon Starkowie (295 o.P.). Sansa początkowo miała dobre relacje z braćmi, jednak kiedy nieco podrosła i zrozumiała znaczenie słowa bękart i prawdopodobnie pod wpływem swej matki, stała się znacznie zimniejsza w stosunku do przyrodniego brata, lecz ich relacje pozostały co najwyżej poprawne, jednak Sansa rzadko kiedy zaszczycała Jona myślami, czy troską, myśląc o nim i nazywając go przyrodnim bratem.
Lady Sansa Stark
Jej wychowaniem zajmowała się septa Mordane, która uczyła ją spraw kobiecych, z kolei spraw związanych z nauką ogólną uczył ją maester Luwin. Sansa już od najmniejszych lat dała się poznać jako wykwintna południowa dama, wdana w swą matkę zarówno charakterem jak i stylem bycia: lubowała się w pieśniach i opowieściach o szlachetnych rycerzach i bohaterach, pięknie śpiewała, grała na harfie oraz wspaniale wyszywała. Dzięki temu stała się oczkiem w głowie swej matki, która uważała, podobnie jak i lord Eddard, że Sansa wyrośnie na piękną pannę o miłym charakterze. Sansa jednak zdecydowanie były rozpieszczona i zamknięta na świat, cały swój świat zamykał się w jej wyobrażeniach, które uważała za prawdziwe, poza tym wyrosła na naiwną, ufną, mającym zbyt wysokie mniemanie o sobie pannicą. Miała wiele przyjaciółek wśród dam do towarzystwa w Winterfell jej najbliższą przyjaciółką była Jeyne Poole oraz Betha Cassel. Sansa miała jednak bardzo napiętą, a wręcz złe relacje ze swą siostrą, która różniła się od niej nie tylko charakterem, ale i wyglądem. Arya, która odziedziczyła wygląd i cechy Starków, była upartą, nieufną, pewną siebie i nieokiełznaną chłopczycą, czym znacząco różniła się od uległej, cichej i spokojem Sansy. Poza tym różniły ich inne sprawy, jedną z nich było podejście do przyjaciół i bliskich: Sansa miała przyjaciół, kiedy byli jej potrzebni, do tego szybko oceniała ludzi na podstawie urodzenia, czy innych wybranych przez siebie cech, podczas gdy Arya tego nie robiła. Najważniejszą jednak sprawą różniącą siostry było to, że młodsza Arya zawsze czuła się gorsza, niedoceniana i samotna, gdyż to zawsze Sansa była w centrum zainteresowania i tylko ona miała przyjaciół oraz była bez końca chwalona. Relacje pomiędzy siostrami były więc napięte, tym bardziej, że każda z nich miała już wyrobioną opinie o drugiej i była zbyt dumna, żeby się pogodzić. Sansa niejednokrotnie dawała do zrozumienia siostrze, że to ona jest tą lepszą, nigdy się przed nią nie otworzyła i nie dała szansy na zbliżenie w relacjach, czy też dopuszczenie do swojego towarzystwa. Z kolei młodsza ignorowała starszą i nieustanie mściła się w psikusach. Jedyną słabością Sansy, do jakiej się przyznawała, było jeździectwo oraz zarządzanie domem, przy czym w tych dwóch rzeczach deklasowała ją siostra.
Pewnego razu do Winterfell przyjechał posiwiały bard, którego Sansa uwielbiała ze względu na jego pieśni i opowieść. Starkówna do tego stopnia go uwielbiała, że, mimo iż bard zagrał jej wszystkie pieśni jakie znał po 3 razy i opowiedział wszystkie opowieści, dziewczynka nie chciała, aby odjeżdżał. Dopiero łagodna, lecz stanowcza pozycja lorda Eddarda sprawiła, że Sansa zdecydowała się nie namawiać barda do pozostania na zamku.
Kiedy Sansa miała 11 lat, do Wintrfell przybył lord Runestone z doliny Arrynów Yohn Royce, który podróżował razem z swym trzecim synem Waymarem Roycem, na Mur, ponieważ młody Waymar zamierzał przywdziać czerń Nocnej Straży. Sansa momentalnie zakochała się w młodym przystojnym rycerzu, było to jej pierwsze typowe zauroczenie.
Sansa ze swoim wilkorem Damą
Wilkory i Wizyta króla Roberta I Baratheona[]
Na początku sagi, poznajemy Sanse jako młodą naiwną dziewczynę, jednocześnie piękną i grzeczną. Sansa otrzymuje od swych braci Robba i Jona, szczenie wilkora, Sansa od razu przywiązuje się do swojego wilkora i z całego serca zaczyna go kochać, jest jednak zmuszona sama tresować swoje zwierzę. Nazywa swego wilkora Dama.
W międzyczasie do Wintrfell przybywa król Siedmiu Królestw Westeros Robert I Baratheon, razem ze swą rodziną oraz dworem. Proponuje Eddarda Starkowi stanowisko Królewskiego Namiestnika, wyruszenie na południe i zaręczyny córki (a w przyszłości małżeństwo) z jego najstarszym synem i dziedzicem tronu Joffreyem Baratheonem. Sansa jest niezwykle rozradowana i szczęśliwa z tych wieści, na wieczornej uczcie powitalnej Sansa poznaje rodzinę królewską oraz najstarszego syna, którego prowadzi do stołu. Poznaje także rodzeństwo Joffa oraz królową Cersei Lannister. Sansa jest zachwycona przystojnym i szarmanckim Joffreyem, jest także szczęśliwa, że niebawem opuści Wintrfell, co było jej marzeniem i zakosztuje południowego życia. Sansa następne dni spędza w towarzystwie swoich przyjaciółek i księżniczki Myrcelli. Opowiada swoim przyjaciółkom o Joffrey, wychwalając go pod niebiosa. Starkówna zadurza się w młodym księciu.
Lady Sansa Stark, na uczcie w Wintrfell (kadr z serialu)
W czasie jednej z lekcji szydełkowania w której bierze udział większość panien z Winterfell (w tym Myrcella) Sansa po raz kolejny wychwala księcia swoim przyjaciółką, przy tym pod wpływami Jeyne i Bethany zastanawia się nad swoją przyszłą pozycją jako małżonki Joffa, a przy tym królowej Siedmiu Królestw. Rozmowę przyjaciółek przerywa jednak Arya zainteresowana czym tak starsze dziewczęta plotkują. Sansa jest jednak na tyle skromna że nie pozwala aby przyjaciółki zasypywały ją pochlebstwami wobec siostry zbyt długo i ucisza je a sama pyta Aryi co ta uważa o Młodym Jeleniu. Młodsza Starkówna podziela opinie przyrodniego brata Jona Snowa że Joff wygląda jak dziewczyna, na co Sansa lekceważącym tonem stwierdza że bękart jest po prostu zazdrosny o księcia. Arya przypomina siostrze że Jon jest ich bratem jednak robi to dosyć głośno przez co zwraca na siebie uwagę septy i reszty dam, jednak Sansie udaje się bez problemów wymigać z kłopotów, z kolei wściekła Arya po skrytykowaniu jej haftu opuszcza lekcję.
Kiedy jej brat Bran spada z wieży i zapada w śpiączkę, jest z jeden jstrony zrozpaczona i bardzo się o niego martwi z drugiej strony jednak bardzo pragnie wyruszyć na południe razem ze swoim narzeczonym i zakosztować południowego życia. Ostatecznie Sansa rusza razem z ojcem, siostrą i resztą dworu Starków na południe do stolicy.
Podróż na południe, incydent z wilkorem[]
Podczas spaceru Joffrey z Sansą spotykają Aryę z kolegą, którzy ćwiczą walkę. Jofrey śmieje się z nich. Siostra Sansy próbuje go uderzyć. Jofrey unika ciosu i uderza Aryę. W obronie dziewczyny staje jej wilkor Nymeria. Gdy o wszystkim dowiaduje się król i królowa, postanawiają zabić wilkora, ale Arya wygnała Nymerię, gdyż wiedziała, jaki los ją czeka. W zamian zabito wilkora Sansy Damę. Król nie chciał jej zabijać, ale królowa owszem. Wyrok wykonał Eddard Stark mieczem lód. Jej kości odesłane zostały do Winterfell, siedziby Starków.
Relacje[]
Z siostrą Aryą Stark[]
Lady Stark, Sansa i Arya
Relacje między Sansą, a jej młodszą siostrą Aryą były bardzo trudnymi i jednymi z najtrudniejszych relacji między Starkami. Pomiędzy siostrami były 2 lata różnicy, ale nie tylko w wieku leżał problem, gdyż siostry różniły się od siebie jak ognień i woda w każdej dziedzinie. Różniły się wyglądem, zachowaniem, charakterem, pojmowaniem świata i poglądami. Podczas gdy Sansa od dziecka była bardzo piękna i zgrabna, Arya uważana była z brzydką i niezgrabną. Sansa odziedziczyła rysy południowej matki: kasztanowe włosy i niebieskie oczy, z kolei Arya odziedziczyła cechy rodu Starków, czyli brązowe włosy, szare oczy i podłużną, poważną twarz. Arya przez to była uważana za znacznie brzydszą, nawet przezywana ją „Aryą o Końskim Pysku”. Sansa w odróżnieniu od Aryi, wciąż krnąbrnej i niespokojnej, wydawała się cicha, ułożona, uprzejma, była wręcz urodzoną damą: pięknie grała, śpiewała, pisała wiersze i wyszywała. Przez to wszystko stała się oczkiem w głowie swojej matki, która bardzo zapatrzyła się w starszą córkę, podobnie, jak wychowawcy Sansy i Aryi. Młodsza siostra zaczęła powoli odczuwać, że jest niekochana i odrzucona, gdyż ona nigdy nie doczekała się ani pochwały, ani takiej uwagi, jaką poświęca się Sansie. Otrzymywała tylko nagany i ciągłe upomnienia. To podsycało konflikt, Sansa zaś nieświadomie dolewała oliwy do ognia, gardziła sposobem myślenia siostry, np. nie lubiła jej zamiłowania do jazdy konnej, do tego nie dopuszczała siostry do towarzystwa swoich koleżanek, które były wobec Aryi złośliwe i sprawiały jej przykrość (Sansa też nic nie zrobiła, aby je powstrzymać). Przez uwagę wszystkich i rozpieszczenie, Sansa zaczęła odczuwać, że jest lepsza od siostry, zaczęła też na swój sposób gardzić siostrą, twierdząc, że jest ona gorsza, że jej nienawidzi, ponieważ ta kocha piękne i wspaniałe rzeczy. Sansa zawsze miała żal do siostry, że ta nie jest taka jak ona, nieraz pragnęła „prawdziwej” siostry. Po wyruszeniu na południe i po zaręczeniu z księciem Joffreyem relacje między siostrami jeszcze bardziej się popsuły, ze względu na to, że Sansa próbowała Aryi rozkazywać, co więcej Arya jasno dawała do zrozumienia, że nie lubi i nie ufa księciu Joffreyowi oraz królowej Cersei. Po incydencie nad rzeką, w której Sansa straciła swego wilkora, zaczęła obwiniać Aryie o jego śmierć (mimo iż był temu winien Joffrey i królowa, Sansa całą winę zwaliła na siostrę). Co więcej, kiedy Arya zaczęła wypominać siostrze, że to księcia i królową powinno się ukarać za zamordowanie wilkora i jej przyjaciela, Sansa oznajmiła siostrze, że jej nienawidzi i to ją powinni zabić zamiast jej wilka, wściekła i głęboko zraniona Arya rzuciła w Sansę pomarańczą, niszcząc jej suknię. Jakiś czas po tym incydencie, obie Starkówny zostały wezwane przed swego ojca, gdzie Sansa oskarżyła swoją siostrę o zniszczenie sukni i złe zachowanie, z kolei Arya, wyciągnęła rękę do przeprosin, przepraszając za swe zachowanie i zobowiązując się uszyć nową sukienkę dla Sansy, jednak zaskoczona i arogancka Sansa odrzuciła dobrą wole siostry. Sansa przed większą część książki nie interesuje się zbytnio swoją siostrą, odrzucając jej chęć do pojednania, nawet kiedy jej ojca aresztowano, nie zapytała o los siostry, gdyż o niej zapomniała. Dopiero horror i upokorzenia na dworze i zmiana osobowości Sansy, zmienia jej nastawienie do siostry i rodzeństwa. Sansa nieraz wspomina dom i swe rodzeństwo, w tym Aryię, za którą również tęskni. W jednym ze swoich snów, kiedy Sansa wyobraża sobie swoją przyszłą rodzinę, widzi jako swoją córkę dziewczynkę przypominającą z wyglądu i charakteru Aryę. Kiedy indziej śni sen, w którym jest cała jej rodzina, jednak pomija Jona, jednakże zalicza do niej Aryę, która we śnie jest wesoła i żywa. Podczas gdy Sansa zamienia zdanie o siostrze i zaczyna za nią tęsknić, to Arya jest głęboko przekonana, że Sansa jej nienawidzi, że jest głupia oraz nie interesuje się jej losem.
Jon Snow[]
Relacje pomiędzy Sansą a jej przyrodnim bratem Jonem Snowem nie są idealne ale nie należą również do najgorszych i w odróżnieniu od relacji z Aryą, Sansa miała co najmniej dobre relacje z bękarci bratem. Jak zauważa Snow, przyrodnie rodzeństwo było ze sobą dosyć blisko, do tego stopnia że Jon bardzo często bawił się z Sansą i dużo ze sobą rozmawiali, ale kiedy Sansa pojęła co znaczy słowo bękart i to że Jon jest przyrodnim bratem znacząco się od niego odsunęła i stała się dla niego zimna. W odróżnieniu od całej reszty rodzeństwa, wyraźnie dystansowała się od Snowa i zawsze nazywała go przydonim bratem. Choć nie dochodziło między nimi do spięć i Sansa tolerowała swego bękarcie brata to jednak żadko miała go w swoich myślach czy wspomnieniach. Kiedy Sansa przeżywa horror w stolicy i rozmyśla o rodzinie którą utraciła śni jej się obraz całej rodziny Starków, jednak wyraźnie pomija tam Jona. W czasie rozmyślań nad rodziną nie poświęca przyrodniemu bratu choćby jednej myśli. Dopiero w dolinie kiedy Myrianda Royce informuje ją że bękart Neda Starka został lordem dowódcą Nocnej Straży Sansa zdaje sobie sprawę że to jej ostatni żyjący brat i że bardzo za nim tęski. Również kiedy podaje się za Alayne przestaje się dla niej liczyć status bękarta, powoli zdaje sobie sprawę jak bardzo tęskni za przyrodnim bratem i że bardzo chciała by go zobaczyć. W pewnym momencie Sansa zauważa że jest ona również bękartem tak jak jej brat, więc teraz nie ma między nimi żadnej różnicy.
Cytaty Sansy[]
Cytaty o Sansie[]
Ciekawostki[]
- Po śmierci Lysy, Petyr podarował Sansie jej komnatę razem z wieloma jej sukniami i prywatną biżuterią. Przez to obecnie Sansa jest w posiadaniu drogiej garderoby po byłej lady Arryn.
- George R.R. Martin przyznawał, że w pierwotnej koncepcji książki, kiedy jeszcze Pieśń lodu i ognia miała być trylogią, losy Sansy były zupełnie inne. Sansa z własnej nieprzymuszonej woli zakochana w Joffreyu miała dobrowolnie zdradzić Starków i doprowadzić do upadku swoją rodzinę, poślubiając Joffreya. Jednak ostatecznie koncepcja losów Sansy została przebudowana.
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 o. P. – od Podboju Aegona.