Dothrakowie w czasie podróży przez Essos.
Dothrakowie – populacja koczowniczych wojowników z Essos, o historii sięgającej czterysta lat wstecz. Przybyli ze wschodu. Ich tereny obejmują rozległe łąki Morza Dothraków, które przemierzają łącząc się w hordy zwane khalasarami. Dothrakowie są dobrze zbudowani, mają miedzianą skórę i ciemne, migdałowe oczy oraz czarne włosy.
Społeczeństwo, język i kultura[]
Dothrakowie w dużym stopniu są zależni od swoich koni, gdyż te zwierzęta są nieodłączną częścią ich koczowniczego społeczeństwa. Są one dla nich źródłem żywności i odzieży oraz służą jako transport. Bóstwem Dothraków jest Wielki Rumak, co też odzwierciedla znaczenie koni w ich kulturze.
Dothrakowie są szczególnie uzdolnieni w jeździe konnej i sztuce wojny. Przemierzają Morze Dothraków w plemionach zwanych khalasarami, którym przewodzą khalowie. W każdym khalasarze jest też pozycja kapitana, znana jako ko. Kiedy khal umiera, nowy khal może przejąć kontrolę nad khalasarem lub też byli ko rozdzielają się i tworzą swoje własne hordy.
Każdy khal ma braci krwi. Są oni jego strażnikami, braćmi i towarzyszami w codziennej rutynie. Starożytne tradycje głoszą, że gdy khal umiera, jego bracia krwi umierają razem z nim. Jeżeli khal ginie w bitwie, bracia żyją tylko po to by go pomścić i niedługo później również umierają. Niektórzy khalowie dzielą z nimi nie tylko codzienne czynności, ale też żony. Jedynie końmi nie można się dzielić. Khal i jego bracia krwi często odnoszą się do siebie "krew z mojej krwi", jako znak szacunku i bliskości ich więzi.
Khalasary nie mają stałych osad i zajmują się głównie najazdami na sąsiednie narody lub bitwami między sobą. Mimo że gardzą handlem, dają i przyjmują dary, często też niewolników. Czasami silny khalasar może zagrozić najazdem jednemu z Wolnych Miast, ale ich ulubionym celem są lhazareńscy pasterze, których uprowadzają i sprzedają jako niewolników lub zatrzymują dla siebie jako służba. Dothrakowie na specjalne okazje wznoszą niewielkie budynki, głównie z trawy, patyków i błota, ale zazwyczaj żyją w przenośnych namiotach i są zawsze w ruchu. Mają tylko jedno stałe miasto, zwane Vaes Dothrak, które służy im jako stolica oraz miejsce najświętszego kultu. Podczas gdy khalasary przemierzające równiny są zazwyczaj rywalami, w Vaes Dothrak wszyscy muszą zachowywać się jak bracia, gdyż jest to święta ziemia. Nie można tam rozlewać krwi lub wyciągać broni, a złamanie tego zakazu skutkuje, wywiezieniem z miasta i natychmiastową śmiercią. Żony khalów zwane są khaleesi, a gdy owdowieją, zamieszkują w Vaes Dothrak. Tam panują nad wszystkimi khalami jako dosh khaleen.
Dothrakowie mówią swoim własnym językiem, który został stworzony na rzecz serialu. Składa się on z trzech tysięcy słów, które w zależności od kombinacji tworzą różne zdania. Sposób wymawiania jak i akcent nie jest podobny do żadnego języka, istniejącego współcześnie. Sami aktorzy którzy na planie muszą uczyć się swoich kwestii w mowie Dothrackiej, określają ją jako połączenie języka Arabskiego i Niemieckiego.
Kulturowe, duchowe i społeczne praktyki[]
Sensem życia Dothraków są konie. Są dla nich zarówno bóstwem, jak i źródłem mięsa, mleka i inspiracji. Koczowniczy tryb życia i ich kultura są bezpośrednio związane z końmi. Obawiają się mórz, nazywając je trującymi wodami, ponieważ nie ufają wodzie, której konie nie są w stanie wypić. Boją się też morskich podróży, ponieważ nie mogą sobie wyobrazić przemierzania tak dużych odległości bez koni.
Jazda na koniu jest dla Dothraków podstawowym wyznacznikiem statusu społecznego. Khal, który nie może jeździć, nie jest khalem. Tradycja mówi, że khaleesi musi jeździć na swoim wierzchowcu przy boku khala-męża. Kobieta w ciąży ma jeździć konno niemal aż do momentu porodu.
Jazda na wozie jest oznaką niższego statusu społecznego. Wozy służą do transportowania eunuchów (którzy są sługami Dosh Khaleen), a także niewolników, uzdrowicieli, kalek, kobiet w czasie porodu, bardzo malych dzieci i starców.
Człowiek, który z jakiegoś powodu nie może jeździś, według Dothraków nie jest wcale człowiekiem i automatycznie spada na najniższą warstwę społeczną, tworzoną zazwyczaj przez Niewolników.
Kiedy Dothrak umiera, jego koń ginie razem z nim na jego stosie pogrzebowym, gdyż wedle ich wierzeń tylko wtedy możliwa jest dalsza egzystencja człowieka po śmierci.
Dothracka dieta składa się niemal wyłącznie z mięsa końskiego, czasem wołowiny i wieprzowiny. Piją łagodne napoje alkoholowe pochodzące od sfermentowanego mleka klaczy.
Dothracka kobieta w ciąży musi uczestniczyć w ceremonii serca ogiera, w którym próbuje ona spożyć surowe serce konia pod nadzorem dosh khaleen. Ze względu na zakaz noszenia broni w Vaes Dothrak, matka nie może używać noża i posługuje się jedynie swoimi zębami i paznokciami. Jeśli zje całe serce, urodzi syna, który będzie silny, szybki i odważny, jeśli jednak zakrztusi się krwią, wypluje bądź zwróci, wróżby są mniej korzystne – dziecko może urodzić się martwe, słabe, zdeformowane lub będzie dziewczynką.
Dothrakowie pogardzają miastami i wierzą, że ważne wydarzenia w życiu człowieka muszą odbywać się pod gołym niebem. Według nich, gwiazdy są ognistymi końmi tworzącymi ogromne stado, które przez noc galopuje po niebie; niektórzy jednak wierzą, że są one duchami dzielnych mężów.
Małżeństwo[]
Wesela rozpoczynają się o świcie, a kończą o zmierzchu i składają się głównie z picia, ucztowania i walki. Kobiety wkładają żółte, czerwone lub pomarańczowe welony i tańczą do dźwięku bębnów. Każdy z wojowników może swobodnie skłonić je do aktów na oczach wszystkich biesiadników. Jeżeli dwóm mężczyznom spodoba się ta sama kobieta, walczą o nią na śmierć i życie. Dothrackie wesele bez co najmniej trzech zgonów uważane jest za nudne. Panna młoda otrzymuje trzy tradycyjne prezenty: bat, łuk i arakh. Zgodnie z tradycją odrzuca prezent, a w zamian bierze go jej mąż. Małżeństwo zostaje skonsumowane po zachodzie słońca.
Dothrakowie w czasie aktów płciowych zachowują się jak zwierzęta. Nie ma prywatności w khalasarze, a ich poczucie grzechu i wstydu jest inne niż Wolnych Miastach i Siedmiu Królestwach.
Zwyczaje[]
Dothrakowie są bardzo przesądni. Dotknięcie zwłok mężczyzny, którego się nie zabiło, uważa się za pech; jak również liczbę trzynaście. Wiedźmy lub maegi są postrzegane jako złe i nienaturalne. Noszenie zbroi jest dla tchórzy, dlatego Dothrakowie walczą bez koszuli bądź tylko w kamizelkach.
Jazda na wozach w khalasarze jest zarezerwowana dla eunuchów, kalek, kobiet z dziećmi, bardzo młodych i bardzo starych członków hordy. Jazda w wózku, gdy nie należy się do jednej z tych grup, jest przyczyną szyderstwa. W khalasarach znajdują się dwa typy uzdrowicieli; kobiety warzące zioła, mikstury i używające zaklęć, oraz niewolnicy-eunuchowie używający noża, igły i ognia. Zdeformowane noworodki zostawiane są na pożarcie dzikim psom.
Dothrakowie ubierają się w bogate tkaniny i skrapiają perfumami, gdy akurat przebywają w Wolnych Miastach, jednak wśród swoich ludzi, mężczyźni i kobiety przywdziewają malowane, skórzane kamizelki i getry z końskiego włosia. Noszą pasy z brązowych medalionów oraz niezabudowane sandały. Nie noszą zbroi, gdyż uważają to za oznakę tchórzostwa. Dothrackie kobiety mogą nosić jedwabne szaty.
Dowodem męstwa Dothraków są ich plecione warkocze. Gdy przegrywają pojedynek, muszą je obciąć na znak hańby. W warkocze wplatają dzwoneczki, często zabierając je od swoich pokonanych przeciwników.
Kupcy mogą przekraczać Morze Dothraków i zatrzymywać się w Vaes Dothrak jeśli tylko zachowają spokój i uszanują tradycje oraz podarują dosh khaleen zwyczajowe prezenty: sól, srebro i nasiona.
Militaria[]
Dothrakowie są koczowniczymi wojownikami; jeżdżą lepiej niż rycerze z Westeros. Lekka kawaleria stanowi podstawę ich mocy; składa się z wojowników uzbrojonych w zakrzywione miecze z długim chwytem zwane arakh, wygięte łuki i bicze. Unikają noszenia zbroi a zamiast nich przywdziewają malowane kamizelki i bryczesy z włosia końskiego.
Arakh posiada dłuższy chwyt po to aby z łatwością ścinać głowy wrogom bez schodzenia z koni. Są one połączeniem sierpa i kosy.
Gdy khalasar jest w ruchu, jego zwiadowcy wyjeżdżają daleko w przód, szukając zdobyczy lub wrogów. Po walkach, jaqqa rhan, „ludzie litości”, chodzą między trupami i używają ciężkich toporów do odcinania głów martwym i umierającym, podczas gdy małe dziewczynki z koszami wyciągają z trupów strzały, by mogły być one ponownie wykorzystane.
Po wygranej walce i zajęciu miasta Dothraccy wojownicy w ramach swojej zapłaty oraz zdobyczy wojennej biorą w posiadanie wszystkie tamtejsze kobiety, by następnie odbyć z nimi stosunek. Prawo wojny mówi jasno, że wszystko co znajduje się w podbitym mieście prawnie należy się zdobywcom.