Bael, powszechnie znany jako Bael Bard – król za Murem. Według legendy był jednym z najlepszych jeźdźców Dzikich. Przechytrzył ludzi Północy i miał dziecko z córką lorda Brandona Starka. Jako minstrel napisał wiele pieśni o swoim życiu, które są śpiewane do dziś[1].
Legenda o Baelu Bardzie[]
Jeden z lordów Północy, lord Brandon Stark, nazwał Baela tchórzem. Bard postanowił zemścić się za tę zniewagę, wspiął się na Mur, przeszedł Królewskim Traktem i wkroczył do Winterfell jako śpiewak Sygerrik ze Skagos. W starym języku Pierwszych Ludzi „sygerrik” oznaczał „oszust”. Bael śpiewał dla lorda przez pół nocy, wykonując pieśni stare i nowe, a wszystkie równie wspaniałe. Lord Stark zapytał, co chce w zamian za ten występ, a bard poprosił o najpiękniejszy kwiat kwitnący w ogrodach Winterfell. Akurat zakwitły zimowe róże, najrzadsze i najcenniejsze z kwiatów, lord posłał więc swojego człowieka do ogrodów. Ale następnego ranka, jedyna, dziewicza córka lorda zniknęła, a w jej łożu znaleziono jasnoniebieską różę.
Lord Brandon nie miał więcej dzieci, więc zebrał Nocną Straż by szukali jego córki i Dzikiego, ale bez skutku. Rok później, pewnej nocy, dziewczyna wróciła do swojego pokoju z dzieckiem u piersi. W rzeczywistości nigdy nie opuścili Winterfell, ukrywali się przez ten czas w kryptach. Dziecko Baela i Starkówny zostało nowym lordem.
Po trzydziestu latach, gdy Bael był królem za Murem, spotkał się z młodym Starkiem przy Zamarzniętym Brodzie. Nie potrafił jednak skrzywdzić własnego syna i sam zginął. Lord Stark powrócił do Winterfell z głową Baela na pice, a gdy jego matka to zobaczyła z żalu skoczyła z wieży. Później lord zastał prawdopodobnie zabity przez Boltonów[2].
Następstwa[]
Historia Baela Barda zainspirowała Mance’a Raydera do przeniknięcia do Winterfell, najpierw na ucztę z okazji przybycia króla Roberta, a później by uratować „Aryę Stark” – w rzeczywistości Jeyne Poole. Mance udawał muzyka i przyjął pseudonim „Abel”, anagram imienia „Bael”.
Przypisy
- ↑ „Nawałnica mieczy”, rozdział 7, Jon I.
- ↑ „Starcie królów”, rozdział 51, Jon VI.